Wyspy to jeden z najważniejszych regionów produkcji szkockiej whisky. Wyspiarska kraina wyróżnia się specyficznym klimatem i morskim charakterem. W trunkach wytwarzanych na Wyspach można znaleźć akcenty torfu, jodu i soli morskiej.
Jest to najdalej wysunięta na północ gorzelnia w Szkocji. Jej domem jest wyspa Pomona (inaczej Mainland, czyli Stały Ląd) i miejscowość Kirkwall (główne miasto archipelagu Orkadów). W tej części kraju nielegalne destylacje prowadzono już w XVIII wieku. Co ciekawe przemytem alkoholu trudniły się nawet takie osobistości jak pastor (Magnus Eunson) czy burmistrz (Thomas Traill). Za datę założenia gorzelni Highland Park uznaje się rok 1798.
Faktyczna rejestracja działalności nastąpiła jednak dopiero w 1825 roku i dokonał jej Robert Borwick. Whisky Highland Park została dosyć szybko doceniona przez wielkich między innymi cara Rosji i królową Danii – kiedy owe znakomite grono podróżowało statkiem „Pembroke Castle” w okolicach Orkadów, w 1883 roku, zasmakowali trunku i jednogłośnie stwierdzili, że „nie pili nigdy lepszej whisky”. Destylarnia Highland Park samodzielnie słoduje jęczmień, korzysta również z własnego torfu (wykorzystuje wyłącznie młody i kruchy torf). Źródło wody do produkcji trunków Highland Park znajduje się niżej niż zabudowania zakładu (woda doprowadzana jest na górę).
Gorzelnia mieści się w zachodniej części regionu Highlands – w Carbost. Założycielami zakładu byli bracia – Hugh i Kenneth MacAskill. Destylarnia powstała w 1830 roku. Nazwę „taliskier” można przetłumaczyć z języka gaelickiego jako „kamienista kraina”. W 1847 roku Talisker z uwagi na brak osiąganych zysków przeszedł na własność banku. Od tamtego czasu gorzelnia miała wzloty i upadki, aby ostatecznie pod koniec XIX wieku przejść na własność Alexandra Grigora Allena.
To właśnie ten człowiek dokonał restrukturyzacji i modernizacji zakładu, która zwiększyła tym samym moce produkcyjne. Allen nawiązał współpracę z zakładem Dailuaine ze Speyside, co skutkowało powstaniem Dailuaine – Talisker Distilleries Ltd. W 1925 roku spółka weszła w skład DCL (Distillers Company Limited). Trunki Talisker z wyspy Skye podobnie jak jęczmień i inne niezbędne towary transportowano ze stałego lądu drogą morską. Brak przystani był jednak sporym utrudnieniem, dlatego w 1900 roku Allen wybudował pierwszą przystań na wyspie.
W czasie drugiej wojny światowej gorzelnia nie działała. Rok 1960 przyniósł kolejny kryzys – pożar zniszczył wówczas większość zabudowań destylarni, wraz ze znajdującym się w niej sprzętem. Ponowne otwarcie zakładu nastąpiło w 1962 roku. W 1997 roku przeprowadzono kolejny remont. W procesie
Nazwa gorzelni Tobermory została zaczerpnięta od nazwy portu rybackiego, znajdującego się na wyspie Mull. Destylarnię założył w 1795 roku John Sinclair – kupiec, handlujący między innymi algami, z których co ciekawe – otrzymywano jodynę. Sinclair był zamożnym człowiekiem – posiadał flotę statków handlowych, dzięki czemu mógł samodzielnie zaopatrywać zakład w jęczmień i inne niezbędne produkty. John zmarł w 1863 roku, a po jego śmierci gorzelnia zawiesiła działalność.
Od tamtego czasu Tobermory wielokrotnie zmieniała właścicieli i notowała długie przestoje w produkcji. W 1890 roku gorzelnię przejął nowy właściciel – firma John Hopkins & Co., która dołączyła do grupy DCL. W 1930 roku Tobermory ponownie zostało zamknięte, a produkcję wznowiono ponownie dopiero po 42 latach. Zanim jednak to nastąpiło, gorzelnia została zmodernizowana i rozbudowana. Po wznowieniu zakład funkcjonował jako „Ledaig Distillery”. W 1993 roku destylarnia doczekała się kolejnego nowego właściciela – gorzelnię kupiła spółka Burn Steward. Nowy nabywca postanowił produkować dwie whisky – jedną z jęczmienia słodowanego bez używania torfu Tobermory i drugą ze słodu torfowego o nazwie Ledaig.
Na wyspie Jura zajmowano się produkowaniem alkoholu już w XVI wieku. Nielegalnemu procederowi sprzyjały specyficzne warunki panujące na wyspie – bezludna okolica nie zachęcała urzędników podatkowych do częstych odwiedzin. Isle of Jura powstała w 1810 roku w miasteczku Craighouse. Zakład początkowo nazwał się „Caol'Nan Eileen”. Gorzelnia wielokrotnie zmieniała właścicieli.
W 1875 roku destylarnię przejęła spółka James Fergusson & Sons, która zajęła się całkowitą przebudową i gruntowaną modernizacją zakładu. W czasie pierwszej wojny światowej produkcję zawieszono i pozostawiono w tym stanie na najbliższe 50 lat. W 1958 roku miejscowi właściciele ziemscy wskrzesili destylarnię – pomogła w tym firma Scottish & Newcastle Breweries. W 1974 roku na rynku pojawiła się whisky single malt Isle of Jura - licencja destylacyjna należała wówczas do koncernu Invergordon Distilleries, który od 1994 roku kontrolowany był przez Whyte & Mackay. Destylat z gorzelni wykorzystywany był do zestawiania blendów np. Whyte & Mackay i Mackinlay.