Region Lowlands - najbardizej wysunięty na południe obszar produkcji whisky
W Szkocji można wyróżnić sześć regionów produkcji whisky – Lowlands, Highlands, Campbeltown, Islay, Speyside i Wyspy. Jednak to dwa pierwsze wymienione uznawane są za największe.
Podziału regionów dokonali angielscy legislatorzy,
już w 1784 roku, na mocy ustawy o gorzelnictwie – Wash Act.
Trunki z Lowlands wyróżniają się szybkim procesem dojrzewania, co ma bezpośredni związek z klimatem panującym w regionie oraz jasną barwą i łagodnym smakiem.
Single malty powstają z nietorfowanego słodu, dzięki czemu wyczuwa się w nich lekką słodycz.
W regionie niektóre destylarnie zostały już bezpowrotnie zamknięte, ale whisky w nich produkowane można znaleźć w portfolio niezależnych
dystrybutorów.
Inne zakłady zaś funkcjonują i radzą sobie świetnie.
Zakład powstał w miejscowości Dalmuir, położonej nad rzeką Clyde. Licencję gorzelnia uzyskała w 1823 roku. Z gaelickiego „auchentoshan” można przetłumaczyć jako „narożnik pola”. Co ciekawe – Auchentoshan to jedyna destylarnia stosująca
metodę potrójnej destylacji. Do wspomnianego procesu wykorzystuje się trzy alembiki – wash still, spirit still i intermediate still.
Destylacja wygląda następująco: do intermediate still trafia roztwór alkoholowo-wodny po pierwszej destylacji, frakcja środkowa i początki niedogonów przechodzą do spirit still, lekkie niedogony zaś wracają do intermediate still, zmieszane
z nową porcją low wines.
Powyższa metoda zapewnia uzyskanie 80% alkoholu, który szybciej dojrzewa. Rezygnacja z torfowanego słodu skutkuje lekkim i świeżym destylatem.
Destylarnia została wybudowana w roku 1814-1817 przez Johna i Thomasa McClellandów. Jej domem jest półwysep Machars, w zakolu rzeki Bladnoch. W latach 30 XX wieku gorzelnię przejęła irlandzka firma Dunville. Kiedy firma upadła, zakład zamknięto. W 1956 roku produkcję wznowiono za sprawą nowej spółki – Bladnoch Distillery Ltd. Następne lata były okresem wzlotów i upadków dla gorzelni.
Zakład ożył, w momencie, gdy został zakupiony przez uznanych producentów whisky – Arthur Bell & Sons. Po trzech latach gorzelnia Bladnoch weszła w skład DCL (Distillers Company Limited). W 1993 roku gorzelnia została ostatecznie
zamknięta.
W 1994 roku zakupił ją Raymond Armstrong i zaczął destylować na niewielką skalę. Destylat Bladnoch wykorzystywany był przede wszystkim do zestawiania blendów np. Bella.
Gorzelnię założyli w 1825 roku farmerzy – John i George Rate'owie. Zakład wybudowany został w miejscowości Pentaicland, w pobliżu Edynburga. Pierwotnie destylarnia nazywała się Milton.
W 1837 nazwa została jednak zmieniona
na Glenkinchie – od nazwy rzeki znajdującej się w pobliżu Kinchie.
Zakład rozpoczął działalność w 1966 roku jako część większego kompleksu gorzelniczego, należącego do spółki William Grant & Sons.
Ladyburn od wielu lat nie funkcjonuje, a trunki które niegdyś powstały w destylarni mają
wysoką wartość kolekcjonerską.
Budowa gorzelni rozpoczęła się w 1750 roku, za sprawą majętnego producenta słodu George Buchanana. Litllemill położone jest na południe od granicy dzielącej region Highlands i Lowlands. Gorzelnia została wybudowana w miejscowości Bowling, na północnym brzegu rzeki Clyde. Oficjalna data rozpoczęcia działalności zakładu to 1772 rok. Historia Litllemill jest niezwykle burzliwa – gorzelnia wielokrotnie zmieniała właścicieli i zawieszała działalność. Destylarnia nie produkuje od roku 1993.
Destylarnia położona jest w okolicach Falkirk. W 1840 roku James Rankine zakupił teren przylegający do gorzelni Camelon wraz ze słodownią. To właśnie tam James wybudował Rosebank, a za datę założenia gorzelni wskazuje się rok 1840.
Od 1993 roku zakład nie destyluje, choć swego czasu był jednym z dwóch miejsc, w których wykorzystywano potrójną destylację.
Znajdująca się w miejscowości Linlithgow, na zachód od Edynburga, gorzelnia została założona w 1790-1800 roku.
W zakładzie produkowano whisky do roku 1983.
Kompleks destylacyjny został zbudowany w 1965 roku w miejscowości Moffat. Produkowano w nim dwa destylaty – Glen Flagler i Killyloch. W 1975 roku wstrzymano produkcję Killyloch, a dziesięć lat później Glen Flaglera.
W latach
80 gorzelnia zaprzestała działalności i obecnie wykorzystywana jest jako siedziba firmy gorzelniczej, która wykupiła teren wraz z należącymi do niego zabudowaniami.