To, co dla całego świata whisky było zbawieniem – a mianowicie rozwój kolei, dla powstania whisky kanadyjskiej stało się brzemieniem, gdyż uznano, iż lepiej transportować amerykańskie trunki, aniżeli produkować je „u siebie”. Ten negatywnie nastawiony kanadyjski trend rozwojowy odwrócił Hiram Walker, który przekroczył granicę pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Kanadą w roku 1856.
Długi na pół mili, załadowany 50 tysiącami galeonów (około 200 tys. litrów) whisky – pociąg, przewoził alkohol już pod koniec lat 60 XIX wieku.
Nie był to niezwyczajny widok, ponieważ w owym czasie takie pociągi kursowały często, przywożąc do Kanady bursztynowy trunek. Specjalny pociąg Corby'ego był jedną z największych i najbardziej imponujących maszyn w tamtym okresie.
Schyłek lat 50 XIX wieku to czas, w którym małe zakłady destylacyjne na terenach kanadyjskich były masowo zamykane, a na rynku utrzymywali się wyłącznie potentaci, sprzedający dużo i tanio. W 1840 roku doszło do połączenia Górnej i Dolnej Kanady, co zaowocowało wprowadzeniem surowych podatków, stanowiących przysłowiowy „gwóźdź do trumny” dla małych przedsiębiorców.
Urodzony w 1816 roku Hiram stracił ojca bardzo wcześnie – w wieku zaledwie 9 lat. Jako 20-letni młody człowiek, Walker wyprowadził się z rodzinnego domu w Massachusetts i rozpoczął pracę w sklepie z towarami kolonialnymi w Bostonie. W 1838 roku przeprowadził się do Detroit i już kilka lat później – bo w roku 1846 założył własny interes, czyli sklep kolonialny i przylegający do niego skład alkoholu. Jednak tym, co stało na przeszkodzie Hiramowi, były lokalne władze, które masowo odbierały sklepom licencję na sprzedaż alkoholu.
Walker nie poddał się jednak i rozpoczął ekspansję sprzedażową pozostałych produktów np. octu. Co ciekawe – ocet był we wspomnianym okresie ważnym produktem zapewniającym świeżość mięsa i warzyw (wykorzystywano go do konserwowania jedzenia). Hiram sprzedawał również zboże – nie tylko na najbliższym terenie, ale i w Kanadzie.
W 1856 roku Hiram Walker kupił w Windsorze (w stanie Ontario) kawałek ziemi. Miał już solidne zaplecze – siłę roboczą i zboże. W dwa lata później postawił na zakupionym przez siebie terenie, gorzelnię.
Windsor dzięki Wielkiej Kolei Zachodniej był doskonale skomunikowany z Portland i Nowym Jorkiem. W Windsor Distillers rozpoczęła się produkcja whisky. W 1859 roku Walker zabrał całą swoją rodzinę i przeprowadził się do Kanady, w której pozostał zaledwie przez 5 lat, do czasu, gdy zatęsknił za domem w Detroit. Nie zmienia to jednak faktu, że codziennie kursował przez wiele godzin promem i dyliżansem do pracy.
Nie wiadomo czy Walkerville rozwinęło się dzięki destylarni i młynowi, który tam funkcjonował czy to destylarnia i należący do niej młyn kwitły dzięki postępowi cywilizacyjnemu, który dokonywał się w najbliższej okolicy. Fakty są jednak takie, że w 1870 roku Walkerville zmieniło się w prawdziwe miasto, z domami, farmami, kościołem i szkołą.
Pan Walker był prawdziwym przedsiębiorą z doskonałym zmysłem do interesów. Poświęcił wiele czasu na ulepszanie swojej whisky – odkrył np. że ekstremalne temperatury w okresie dojrzewania trunku – szczególnie zimno, spowalnia proces. Z uwagi na to, wprowadził do magazynów specjalne systemy grzewcze, aby zapewnić najlepsze warunki dojrzewającej whisky. Hiram innowator, eksperymentował również z czystością whisky, wykorzystując do tego różne techniki filtrowania.
To, co zasługuje na szczególne wyróżnienie w życiorysie Hirama Walkera to przede wszystkim stworzenie systemu multiple column distillation . System ten składał się z 3 kolumn: ekstrakcyjnej, alkoholowej i odzyskującej. Dzięki temu proces produkcji był ciągły, a alkohol powstawał w dużych porcjach. Zamiłowanie do eksperymentów wykazywane przez Hirama i mieszanie małych ilości whisky żytnich i tych produkowanych w alembikach ciągłych zaowocowało powstaniem lekkiego i świeżego produktu.
Hiram Walker odszedł w otoczeniu bliskich w roku 1899, dożywszy spokojnej starości. Odpowiedzialność za rozwój rodzinnej firmy spoczęła na barkach jego trzech synów – Edwarda, Jamesa i Franklina. Popularność trunków z destylarni Walkerów była „solą w oku” gorzelników ze Stanów Zjednoczonych. Rząd wprowadził ograniczenia w imporcie produktów kanadyjskich i nakazał precyzyjne oznaczanie trunków nazwą kraju, z którego pochodzą – i tak oto zrodziła się „Canadian Club”, która zastąpiła „Walker Club”.