Niektórym wydaje się dziwne, że gorzelnie funkcjonujące na wyspie Jura, która znajduje się w niedalekiej odległości od wyspy Islay, przypisano do regionu Highland.
Prawdopodobnie determinantem takiej decyzji był fakt,
że w okresie 1784-1816 na północy i na południu od granicy gór (Highland Line) stosowano dwie różne stawki akcyzy.
Niektórzy producenci i koneserzy whisky, opisując trunek, wykorzystują zwrot np. „typowy dla regionu Speyside”. Definiując charakter, smak czy aromat whisky nawiązują oni do regionu, w którym trunek został wytworzony, traktując to jako punkt wyjścia do
zróżnicowania poszczególnych typów alkoholu.
Trudno uznać takie postępowanie za słuszne, z uwagi na fakt, że na indywidualny charakter wytwarzanej whisky ma wpływ wiele aspektów między innymi
źródło wody, miejsce i czas leżakowania trunku, rodzaj beczki czy sam proces destylacyjny.
Wielu zastanawia się, dlaczego poszczególne regiony są tak bardzo zróżnicowane pod kątem ilości funkcjonujących na ich terenie gorzelni.
W regionie Speyside działa najwięcej zakładów, co ma zapewne związek z tym, że
jest tam doskonała woda, a sama lokalizacja sprzyjała niegdyś nielegalnej działalności destylarni.
W Speyside góry porośnięte są wrzosem i torfem, który pokrywa cienką warstwą kwarc i granit. Wielu uważa, że to właśnie
w tym regionie powstają najdoskonalsze trunki, z uwagi na to, że woda jest miękka, torfiasta i kwaśna (od torfu wrzosowego).
Tym, co wskazywane jest jako główny czynnik kształtujący charakter whisky, jest woda.
Przepisy Unii Europejskiej ściśle definiują czystość wody, wykorzystywanej w produkcji spożywczej.
Woda i jej źródło
odgrywają znaczącą rolę, ponieważ jest to główny składnik wytwarzanego trunku.
Dawniej producenci suszyli jęczmień, wykorzystywany przy produkcji whisky za pomocą pieców opalanych torfem.
Jednak pojawienie się w XIX wieku węgla i koksu, a także elektrycznie, olejowo i gazowo zasilanych pieców
w XX wieku, spowodowało dynamiczne zainteresowanie eksperymentami z lżejszym torfowaniem, co bezpośrednio przełożyło się na smak wytarzanych trunków.
Nie bez znaczenia pozostaje również to, że jęczmień pochodzi obecnie
z komercyjnych wytwórni, a nie z samodzielnego słodowania w tradycyjny sposób.
Współcześnie kadzie ze stali nierdzewnej wyparły praktycznie całkowicie drewniane kadzie fermentacyjne.
Oczywiście zdarzają się zakłady, w których w dalszym ciągu wykorzystuje się kadzie z modrzewia lub
sosny, które umożliwiają wydobycie z trunku oryginalnego charakteru.
Wytrawni specjaliści podkreślają, jak ważne znaczenie w przypadku charakteru, smaku czy aromatu whisky ma rodzaj beczki, w której dojrzewa destylat.
Producenci eksperymentują z beczkami oraz ich poprzednią zawartością,
kształtując w ten sposób profil whisky.